Category: ศิลปะ

ชีวิตของเด็กสถาปัตย์  การเรียนในแต่ละสาขาวิชานั้นมีความยากง่ายแตกต่างกันไป แต่โดยส่วนใหญ่ไม่ว่าจะเลือกเรียนสายไหนหรือสาขาใดก็มักจะมีสิ่งที่ต้องเรียนรู้และเป็นสิ่งที่เริ่มต้นด้วยความยากเสมอ โดยเฉพาะการเรียนสถาปัตย์นั้นก็เป็นอีกหนึ่งสาขาการเรียนรู้ที่มีความยากในตัวของมันเองและด้วยความที่สถปัตย์นั้นเป็นสิ่งที่มีการเรียนรู้ในหลากหลายแขนง ไม่ว่าจะเป็น วิทยาศาสตร์ ศิลปะ ทั้งสองอย่างคือสิ่งที่เลือกปรุเพื่อเป็นส่วนผสมที่ทำให้สถาปัตย์มีความลงตัวได้นั่นเอง

และยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่เด็กหรือคนที่เรียนสถาปัตย์นั้นต้องเจอและเตรียมใจไว้เลยก็คือ การเรียนค่อนข้างหนัก งานหนักแทบไม่ได้หลับได้นอนเลยทีเดียวและหลายๆคนหรือรุ่นพี่ก็มักจะกล่าวไว้ว่าการเรียนสถาปัตย์นั้นเป็นสิ่งที่ต้องใช้พลังงานในการเรียนรู้ที่เหนือมนุษย์เลยก็ว่าได้

สิ่งที่อยากจะย้ำสำหรับคนที่เรียนหรือต้องใช้ชีวิตเป็นเด็กสถาปัตย์นั้นก็คืองานนหนัก เป็นสิ่งที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ โดยการสัมภาษย์ก่อนเข้าเรียนสาขาหรือคณะเกี่ยวกับสถาปัตย์นั้นคำถามอย่างว่า อดนอนเก่งไหม นอนน้อยไหวหรอ จะเป็นคำถามที่ผู้สอบเข้าสาขาคณะสถาปัตย์จะได้ได้พบเจออย่างแน่นอน และคำตอบสำหรับผู้สอบหลายๆคนนั้นก็มักจะตอบด้วยความทั่นใจว่า สามารถที่จะทำได้นเรื่องของการอดหลับอดนอน

แน่นอนว่าเมื่อเวลาผ่านไป โดยเฉพาะในช่วงปีสามของการเรียนมหาลัยในคณะสถาปัตย์นั้นบอกเลยว่าเป็นช่วงที่โหดร้ายที่สุดเพราะในช่วงนั้นนอกจากจะต้องเรียนรู้ในภาคทฤษฎีต่างๆแล้ว สถาปัตย์จะเน้นไปทางปฏิบัติการทำงานอย่างจริงจังด้วย เพราะเมื่อขึ้นปีสี่ของการเรียนนั้นจะต้องมีการฝึกงานแลทำโปรเจ็คเพื่อเป็นสิ่งการันตรีว่าออกไปพร้อมที่จะทำงานได้เลยนั่นเอง

สำหรับการออนอนนั้นผู้ที่ต้องการจะศึกษาในคณะหรือวิชาสถปัตย์ต้องแยกให้ออกก่อนว่าเราสามารถที่ตะอดหลับอดนอนในลักษณะใด เพราะการอดนอนในการทำกิจกรรมต่างๆนั้นไม่เหมือนกันนั่นเอง การอดหลับอดนอนสำหรับคนที่เรียนคณะสถาปัตย์นั้นจะต้องอดหลับอดนอนเพื่อตำชิ้นงานหรือทำงานเพื่อให้งานนั้นสามารถสำเร็จลุล่วงได้ในเวลาที่กำหนด

แต่หลายๆคนอาจจะสับสน่าการอดหลับอดนอนในการเรียนหรือทำงานด้านสถาปัตย์นั้นเหมือนกับการที่เราอดหลับอดนอนในการเล่นเกมส์หรือไปเที่ยวเล่น ซึ่งแน่นอนว่าการใช้พลังงานในการทำกิจกรรมนั้นแตกต่างกันออกไปโดยสิ้นเชิง

หลายคนก็อาจจะคิดว่าถึงานในการเรียนรู้หรือการทำกิจกรรมในคณะสถาปัตย์นั้นต่อให้หนักแค่ไหนก็ไม่น่าจะเกินความสามารถของคนเรา ซึ่งแน่นอนว่าไม่เกินถ้าหากคนคนนั้นมีความอดทนมากพ่อนั่นเอง ดังนั้นแล้วการเรียนสถาปัตย์ไม่ใช่สิ่งที่ง่ายเลย เพราะนอกจากจะต้องเรียนรู้ในเรื่องทฤษฎี

การทำงานจริงไม่ว่าจะเป็นการออกแบบในเชิงวิทยาศาสตร์หรือในเชิงศิลปะ ก็เป็นสิ่งที่ผู้เรียนนั้นล้วนจะต้องลงมือปฏิบัติอย่างจริงจังเพื่อที่ทำให้สามารถทำงานได้อย่างดีในอนาคต 

ขอขอบคุณผู้ที่ให้การสนับสนุนโดย   เซ็กซี่เกม บาคาร่า

งานศิลป์ที่มีชื่อเสียง  ของ เลโอดาร์โน ดา วินชี

งานศิลป์ที่มีชื่อเสียง เลโอนาร์โด ดา วินชี เป็นศิลปินชาวอิตาลี ที่มีความเป็นอัจฉริยะรอบด้าน มีความรู้ ความเข้าใจ ทั้งในด้านการสร้างผลงานสไตล์แบบเรอเนซองส์ เป็นนักเล่นดนตรี  นักคิดค้น วิศวกร นักปั้น นักเรขาคณิต นักวาดรูป เรียกได้ว่าเป็นบุคคลที่หายากมากๆ เพราะอัจฉริยะเกินมนุษย์ทั่วไป

พ่อของเขา มีชื่อ แซร์ ปีเอโร ดา วินชี เป็นบุคลากรที่ทำงานด้านการรับประกันเอกสารของเมือง มีแม่ชื่อ คาตารีนา ทำอาชีพเกษตรกร  หนึ่งในงานศิลป์ที่มีชื่อเสียงของ เลโอนาร์โด ดา วินชี และเป็นที่รู้จักกันดี คือภาพวาดที่มีชื่อว่า The Last Supper 

ภาพนี้วาดขึ้นตามเรื่องตามราวในตำราไบเบิ้ล ถ่ายทอดเรื่องราวระหว่างการรับประทานอาหารมื้อเย็นของพระเยซูคริสต์กับเหล่าสาวกในห้องข้างบน ซึ่งอาหารมื้อนี้เป็นมื้อสุดท้าย ก่อนจะทรงโดนจับไปตรึงกางเขน เลโอนาร์โด ดา วินชี นั้นใช้เวลาวาดรูปของนี้นานมากถึง 4 ปี โดยภาพวาดนี้ไม่สามารถที่จะเปลี่ยนที่ได้เพราะว่าถูกวาดไว้บนผนังในคฤหาสน์ของผู้มีพระคุณที่เลี้ยงเขามา The Last Supper เป็นภาพวาดที่ยอดเยี่ยมทางงานศิลปะ ด้านงานจิตรกรรมที่สำคัญและมีชื่อเสียงทั่วทั้งโลก ที่สำคัญยังคงอยู่ให้เห็นได้ในปัจจุบัน 

ใครๆ ก็ว่าผลงานนี้ช่างยิ่งใหญ่ งดงาม และใช้เวลานานมากในการวาดให้เสร็จ  แต่จะมีใครรู้บ้างว่า ผลงานที่มีชื่อว่า The Last Supper นั้นก็มีความบกพร่องที่หลบอยู่ ถึงแม้ดูเหมือนจะเป็นผลจากชั้นยอดที่บรรจงและตั้งใจทำขึ้นมาอย่างมีสไตล์ แต่ว่าก็มีนักวิชาการด้านศิลป์ได้มองเห็นถึงความผิดพลาดจำนวนมากบนผลงานชิ้นยอดเยี่ยมนี้ของ เลโอนาร์โด ดา วินชี 

โดยจุดที่บกพร่องก็คือ ช่วงเวลาและเนื้อหาของภาพที่ถูกระบุไว้ ตามหนังสือได้บันทึกไว้ว่า เวลานั้นเป็นเวลาช่วงค่ำ แต่ทำไม เลโอนาร์โด ดาวินชี ถึงวาดท้องฟ้าให้สว่างไสวกัน ซึ่งก็มีผู้คนที่แสดงความคิดเห็นออกมาจำนวนมากโดยเหตุผลที่มีความเป็นไปได้ คือ สีของท้องฟ้าที่สว่างสไวนั้น อาจเป็นการแสดงถึงความศักดิ์สิทธิ์ก็เป็นได้ จุดบกพร่องต่อมาที่เห็น คือ โต๊ะ และอาหาร ถูกวาดเป็นสไตล์ยุโรป เพราะในยุคพระเยซูคริสต์นั้น อิสราเอลตกอยู่ภายใต้การครอบครองของอาณาจักรโรมัน  

นอกจากผลงานชิ้นนี้แล้ว เขายังมีผลงานที่โด่งดังมากๆ อีกหนึ่งผลงาน ซึ่งคาดว่าทุกคนน่าจะรู้จักกันดี ผลงานนี้มีชื่อว่า โมนา ลิซ่า (Mona Lisa) ภาพวาดผู้หญิงที่ชวนสงสับกับรอยยิ้มปริศนา สุดท้ายแล้ว เลโอนาร์โด ดา วินชี นั้นก็เสียชีวิตลงอย่างสงบด้วยวัย 67 ปี

ขอขอบคุณ  เว็บบาคาร่าฝากถอนไม่มีขั้นต่ำ  ที่ให้การสนับสนุน

   ประวัติศาสตร์เกาหลี    สำหรับประเทศเกาหลีนั้นเป็นประเทศที่มีความเป็นมาอย่างยาวนานหลายพันปีซึ่งเป็นประเทศที่มีผู้คนจากหลากหลายเชื้อชาติมารวมตัวกันตั้งเป็นอาณาจักรแรกๆขึ้นมาหลังจากนั้นอาณาจักรนี้ก็ถูกทางด้านจีนเข้ามาปกครองและพวกเขาก็ต่อสู้กับจีนจนได้เป็นเอกราชเส้นวันนี้เราจะมาพูดถึงเรื่องของประวัติปากของเกาหลีในยุคแต่ละยุคกันว่าแต่ละยุคนั้นมีลักษณะความเป็นมาอย่างไรบ้าง

       สำหรับในยุคแรกนั้นเราเรียกยุคนี้ว่ายุคเผ่าเนื่องจากว่ามีคนหลายเผ่าพันธุ์มารวมตัวกันอยู่ในยุคนี้เป็นยุคเริ่มต้นของการสร้างราชอาณาจักรเกาหลีขึ้นมา  โดยมีข้อมูลว่ากันไว้ว่าเขาแรกที่เกิดขึ้นในยุคนี้นั่นก็คือเผ่าโชซอนโบราณซึ่งเป็นยุคที่มีการเลื่อนอำนาจเป็นอย่างมากเป็นยุคที่เกิดขึ้นช่วงในระหว่างปีพุทธศักราช 143 ถึง 243

โดยเผานี้จะมีการตั้งรกรากอยู่ทางแถบภาคเหนือในยุคนี้ยังมีอีกหลายเผ่าเช่นเผ่าพูยอ และยังมีเผ่าโกคูรยอ    รวมถึงเผ่าโอ๊คจอ   และยังมีอีกหลายเผ่าซึ่งแต่ละเผ่านั้นส่วนใหญ่แล้วก็จะตั้งอยู่ตามบริเวณแม่น้ำต่างๆเพื่อให้สะดวกต่อการอยู่อาศัยและในสมัยโบราณยังได้มีการพูดถึงเกี่ยวกับเรื่องของพระมหากษัตริย์ซึ่งมีตำนานเล่าขานต่อๆกันมาเกี่ยวกับเรื่องของการกำเนิดของพระมหากษัตริย์ในช่วงสมัยโบราณนั้นว่าเกิดขึ้นได้อย่างไรโดยมีการเล่าขานกันว่าในช่วงแรกนั้นเจ้าชาย ฮวางวุง ซึ่งเขาเป็นลูกของเทพเจ้าที่อยู่บนสวรรค์โดยเจ้าชายนั้นได้เสด็จลงมายังโลกมนุษย์

เพื่อที่จะมาสร้างบ้านเมืองโดยพระองค์ได้เสด็จมาอยู่ตรงบริเวณที่ภูเขาแตแบกซาน และเมื่อพระองค์ลงมาพระองค์ก็ได้มาพบรักกับหญิงสาวคนหนึ่งหญิงสาวคนดังกล่าวนั้นมีชาติกำเนิดมาจากหมีและพระองค์ได้ทำการแต่งงานกับหญิงสาวคนดังกล่าวหลังจากนั้นพระองค์ก็ได้มีโอรสขึ้นมาที่ชื่อว่ากันกุลและนี่เองที่เป็นจุดเริ่มต้นของการก่อตั้งอาณาจักรของเกาหลีขึ้นมาซึ่งอาณาจักรแรกที่มีการพูดถึงนั่นก็คืออาณาจักรโชซอนโบราณนั่นเองโดยมีข้อมูลระบุเอาไว้ว่าอาณาจักรโซซอนนี้ได้มีการกำเนิดขึ้นมาในช่วงประมาณปี 1790  

ซึ่งเป็นช่วงก่อนพุทธศักราชอีกและยังมีการระบุได้ว่าในยุคนี้เป็นยุคที่เกาหลีนั้นตกเป็นเมืองขึ้นของประเทศจีนซึ่งจักรพรรดิของจีนที่เข้ามาครอบครองอาณาจักรโชซอนนั่นก็คือองค์จักรพรรดิฮั่นอู่ตี้   โดยนิสัยใหม่นั้นจักรพรรดิอันโหดที่ได้แบ่งการปกครองออกเป็นทั้งหมด 4 มณฑลด้วยกันแต่ที่องค์จักรพรรดิอันหูที่ดูแลมากที่สุดก็คืออาณาจักร นังนัง

เท่านั้นส่วนอาณาจักรอื่นพระองค์ไม่ค่อยสนใจมากนัก จนในที่สุดอาณาจักรทั้งหลายก็แยกตัวออกไปและไปรวมตัวกันมาเป็นชนเผ่าโคกูรยอหลังจากนั้นชนเผ่านี้เองที่มีการขับไล่องค์จักรพรรดิฮั่นอู่ตี้ ของจีนออกไปได้เป็นผลสำเร็จและนี่เองที่ทำให้ปัจจุบันนั้นเราจะเห็นได้ว่าไม่ว่าจะเป็นด้านศาสนาหรือแม้แต่ตัวหนังสือของประเทศเกาหลีนั้นจะมีลักษณะคล้ายๆกับของประเทศจีนเนื่องจากว่าได้รับอิทธิพลมาช่วงสมัยที่ตกเป็นเมืองขึ้นนั่นเอง

สนับสนุนโดย  เปิดบัญชีคาสิโนขั้นต่ำ100

ซิลิก้าเจลกับกระเป๋ากล้อง  นี่คือนวัตกรรมที่มีมาอย่างยาวนั้น ตั้งแต่ยังก็ได้รู้จักกับเจ้า ซิลิก้าเจล ไม่ว่าจะเป็นขนมหรือของเล่นต่างๆก็มีการใส่ซองที่มีซิลิก้าเจลนี้อยู่ เรียกได้ว่าเกือบทุกอย่าง เพราะมันคือสารดูดความชื้อ ทำให้ของที่อยู่ร่วมกับซิลิก้าเจลในที่ปิดนั้น ไม่ได้รับความชื้นนั่นเอง แล้วเจ้าซิลิก้าเจลนี้ในยุคแรกๆที่มีการใส่มา ทำให้ต้องมีการเตือนผู้ซื้อของอยู่ตลอดว่า ห้ามแกะซ่องให้ขาด หรือเหล่าเด็กที่นึกว่ามันเป็นของกิน อีกทั้งถ้าเป็นแบบซองใสๆ

ก็จะเห็นสีสันของมัน ซึ่งก็มีหลายแบบมากๆ บางสีสันก็ชวนให้เหล่าเด็กๆอยากแกะมาเล่นซะเหลือเกิน โดยที่เจ้านี้มีอันตรายทั้งกับภายในร่างกายถ้ากินเข้าไป และอันตรายกับผิวหนังถ้าสัมผัสมันนานๆด้วยเช่นกัน ถึงมันจะมีฤทธิ์ต่อผิวหนังน้อยก็เถอะ ดังนั้นแหละมันก็เป็นสารอันตรายชนิดหนึ่งนั้นเอง แต่สมัยนี้ก็เรียกได้ว่ารู้จักกันทุกคนแล้วล่ะ เพราะมันมีใส่ในทุกอย่างจริงๆ

เจ้าซิลิก้าเจลนี้ ได้นิยมมากๆให้วงการกล้อง เพราะมันคือสิ่งที่จะทำให้กล้องของเรานั้นปลอดภัยจากเหล่าความชื้นต่างๆได้ ความชื้นกับอุปกรณ์กล้องถือเป็นศัตรูกันโดยธรรมชาติ ทั้งแบบกล้องฟิล์มระบบกลไกล้วน ก็มีเรื่องของเหล่าน้ำมันต่างๆ และตัวบอดี้ที่มีทั้งหนังและโลหะ ที่ไวต่อความชื้นมากๆ และกล้องดิจิตอล ก็ยิ่งแล้วใหญ่เพราะมีส่วนของแผงวงจรต่างๆ

ที่เป็นอะไรที่ห้ามมีความชื้นเยอะ และพวกน้ำก็ห้ามสัมผัสด้วยเช่นกัน แล้วที่อันตรายต่อความชื้นที่สุดในทั้งหมดทั้งมวลก็ต้อง เจ้าเลนส์นี่แหละ ที่ถ้าชื้นแล้วมีราขึ้น หรือว่าเกิดฝ้า ที่ทำให้ภาพมัว เลนส์ก็จะค่อยๆเสียคุณภาพไปในที่สุด ดังนั้นแล้ว มันจึงถูกใช้ในวงการกล้องอยู่สม่ำเสมอ แล้วจะบอกด้วยว่า ซิลิก้าเจลที่ใช้กับวงการกล้องนั้นเป็นแบบมีคุณภาพดีเสียด้วย แต่ทว่า เจ้าซิลิก้าเจลนั้นมีขั้นตอนการใช้งานมันอยู่นะ ไม่ใช่ว่าใช้ยังไงก็ได้ เจ้านี่ต้องอยู่ในที่ปิดเท่านั้น ไม่ใช่ที่มีอากาศถ่ายเท เพราะว่ามันจะปรับอากาศตรงนั้นให้ไม่มีความชื้นยังไงล่ะ

แล้วจะไปปรับพื้นที่เปิดได้ยังไงกัน พวกกระเป๋ากล้างที่ใส่ๆกัน ถ้าเกิดเป็นแบบเปิดละก็ เรียกว่าไม่ได้ช่วยอะไรกล้องและเลนส์เลย ถึงแม้เป็นกระเป๋ากล้องแบบมีซิปปิดก็ต้องเป็นผิดแบบกันน้ำกันอากาศด้วย ไม่เช่นนั้นอากาศก็ถ่ายเทกันอยู่ดี แล้วเหล่าพ่อค้าก็ขายกันจังเลย

ปกติแล้วเข้าใช้โยนไว้ในตู้เก็บกล้อง หรือกล่องที่ใช้เก็บกล้องเท่านั้น ส่วนการนำออกไปข้างนอกนั้นช่วยได้ยาก กลับมาก็เพียงแค่รีบเอาใส่ตู้หรือกล่องก็พอ

สนับสนุนเรื่องราวโดย  บาคาร่าออนไลน์

ศิลปะบำบัด บางทีการมีสภาวะที่ติดขัดหรือไม่สมดุลเมื่อเรารู้ตัวแล้วนั้น คำถามต่อไปคือเราจะสามารถเปลี่ยนแปลงได้อย่างไรและอะไรเป็นสิ่งที่จะช่วยให้เราเติบโตอยู่ในสภาวะที่ดีขึ้น

และเราสามารถขอความช่วยเหลือจากใครได้หรือไม่ กระบวนการศิลปะที่ใช้ในการบำบัดบัดนั้น มองได้ว่าเป็นทางเลือกสำหรับกลุ่มบุคคลที่สนใจในเรื่องการการสร้างสรรค์ การจิตนาการ การลงมือทำ ให้เกิดชิ้นงานศิลปะขึ้นมาและมีผลงานชิ้นนี้นั้นเป็นตัวกลางในการทำความเข้าใจในสภาวะนั้นๆ เพื่อที่จะเข้าใจและสามารถนำไปสู่การตระหนักและรู้บางสิ่งบ่างอย่างนั่นเอง

มีการเริ่มต้นจากการพุดคุยก่อนว่าวันนี้เป็นอย่างไรบ้างและมีเรื่องอะไรที่อยากจะแชร์ในวันนี้ไหม หรือบางคนก็อาจจะเข้ามาด้วยการที่เค้ารู้ตัวแล้วว่าอยากจะทำเรื่องอะไรและก็จะไปที่การสร้างผลงานขึ้นมาไม่ว่าจะเป็นการวาดภาพ การปั้น การใช้ทราย หรือกระบวนการของการเคลื่อนไหวของร่างกายเพื่อที่จะสำรวจความรู้สึก และเมื่อมีชิ้นงานเกิดขึ้นก็จะมีการคุยผ่านภาพผ่านผลงานของคนเหล้านั้น ดูว่าเกิดอะไรขึ้นและเรานั้นเห็นอะไรจากผลงานและสามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้บ้าง 

บางคนก็คิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าและมีการไปตรวจกับหมอแต่ผลออกมาว่าไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าและสิ่งเหล่านี้นั้นอาจจะเกิดจากความเครียดในการทำงานหรือเกิดจากความตาดหวังในตัวเองที่สูงเกินไปและมีการศึกษาและทำความเข้าใจว่าศาสตร์นี้นั้นสามารถรักษาอาการเหล่านี้ได้หรือไม่ โดยจะช่วยให้มีกิจกรรมยามว่างในวันเสาร์ อาทิตย์ สามารถทำให้ลดความเครียดลงได้ไหม และเมื่อมีการใช้ศิลปะในการบำบัดนั้น การวาดรูปการลองทำศิลปะต่างๆในเบื้อต้นนั้นจะช่วยให้เราเหมือนกลับไปเป็นเด็กอีกรอบเพราะกิจกรรมที่ทำส่วนใหญ่นั้นไม่ได้เน้นการวาดรูปที่สวยงามแต่เป็นการวาดรูปเพื่อคุยกับตัวเองนั่นเอง

โดยกระบวนการทางศิลปะแบบนี้นั้นไม่ได้เป็นกระบวนการศิลปะเพื่อความสวยงาม แต่สิ่งสำคัญในการใช้ศิลปะบำบัดนั้นก็คือการที่ทำให้เรานั้นได้ทำความรู้จักตัวเองมากขึ้นและกับสิ่งที่เรานั้นกำลังเผชิญอยู่ตรงหน้า และถือว่าศิลปะบำบัดนี้เป็นประโยชน์มากสำหรับบางคนที่เค้าอาจจะพูดความรู้สึกของตัวเองไม่เก่งหรือไม่สามารถถ่ายทอดออกมาให้คนอื่นรับรู้ได้ เนื้อหาหรือข้อความที่แท้จริงก็อยู่ตรงนั้นเพราะฉะนั้นสิ่งที่เราจะโฟกัสมากกว่าก็จะเป็นชิ้นงานที่ถูกสร้างสรรค์และจินตนาการออกมานั่นเอง

อานุภาพของการที่เราทำอะไรนั้นโดยที่เราไม่ต้องมีการคิดหรือวิเคราะห์ก่อนโดยผ่านงานศิลปะนี้จะทำให้เราเห็นเลยว่าตัวเรานั้นตัวตนข้างในนั้นเป็นอย่างไรและจะช่วยทำให้เราเข้าใจตัวเองมากขึ้นและสามารถทำให้เราบาลานซ์ได้ระหว่างเรื่องไหนควรใช้ความรู้สึกและเรื่องไหนควรใช้ตรรกะนั่นเอง

สนับสนุนเรื่องราวโดย  สมัครคาสิโนออนไลน์ไม่มีขั้นต่ำ

เทคนิคการถ่ายรูปกับกระจก ภาพหน้าสะท้อนกระจกแตก หนึ่งในเทคนิคการถ่ายรูปกับกระจกให้น่าสนใจ

เทคนิคนี้เป็นเทคนิคระดับที่ต้องทำอะไรให้เสียของกันเลยทีเดียว นั้นก็คือการที่เราต้องทำกระจกให้แตก นอกจากคุณจะมีโอกาสได้กระจกแตกโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ ก็อย่าเพิ่งทิ้งละ แล้วเก็บเอาไว้ใช้ในกรณีนี้ได้ ซึ่งก็ขอเตือนหน่อยแหละว่า เทคนิคนี้ ควรจะระวังเรื่องเศษแก้วเป็นพิเศษเลยนะ เพราะเศษแก้วนี้มันอาจจะทำให้เรามองไม่เห็น แล้วแอบบาดมือเราตอนที่พยายามที่จะเคลื่อนที่มันก็เป็นได้ เพราะฉะนั้นแล้ว

เทคนิคนี้ถือเป็นเทคนิคที่ต้องระมัดระวังหน่อยล่ะ อย่าได้ประมาทมันเด็ดขาด เดี๋ยวจะเสียเลือดเสียเนื้อกันโดยปล่าวประโยชน์ เทคนิคนี้เราจะเห็นได้บ่อยๆกับโปสเตอร์หนังซะมากกว่านะ เพราะว่ามันเป็นการนำเสนอความรุนแรงในภาพโดยผ่านเทคนิคแก้วแตกนี้ ความรุนแรงที่ว่าจะมีแบบไหนก็ได้ แบบฆาตกรรม แบบโกรธ แบบการไล่ล่า เป็นไปได้ทุกอย่าง แต่ที่นิยมที่สุดคงเป็นแบบหนังฆาตกรโรคจิตแหละ โดยการทำรูปเหยื่อแบบว่า กำลังตกใจ อะไรประมาณนี้ แล้วมันได้ผล ภาพสื่อให้รู้สึกอัตรายและการไล่ล่าฆ่ากัน แล้วก็ต้องถึงฆาตในที่สุด

เริ่มจากการหากระจกที่ไม่ใช้แล้ว มาทำให้แตกได้เลย แต่ระวังด้วยล่ะ อย่าให้ชิ้นมันละเอียดเกินไป เดี๋ยวจะไม่มีชิ้นใหญ่พอที่จะสะท้อนตัวแบบได้พอ ต่อมาก็นำกระจกที่แตกนี้มาจัดเรียงให้ทั่วๆ หรือไม่ก็ถ้ามันแตกแต่ไม่กระจัดกระจายออกจากกัน ก็สามารถเอามาใช้ได้เลย แต่การจัดเรียงใหม่กับการใช้จากที่แตกเลยนั้น จะได้ภาพไม่เหมือนกันนะ

เพราะฉะนั้นก็ต้องดูว่าเราชอบแบบไหนกันด้วยล่ะ จัดเรียงก็ควรจัดให้ทั่วๆ แล้วก็ขยายวงกว้างเต็มกรอบที่เราจะถ่ายสักหน่อยนะ อย่าให้ดูขาดๆเหลือๆพื้นที่ เพราะเราจะให้กระจกที่แตกนั้นเป็นทั้งฉากและตัวแบบไปในตัวด้วย ต่อมาก็ตัวแบบมาอยู่ให้พอดีสะท้อนกระจกได้เลย โดยการทำสีหน้าท่าทางให้สอดคล้องกับกระจกที่แตก เป็นโจทย์ที่เหมาะกัน ไม่ใช่ถ่ายกับกระจกแตกแต่ทำหน้าตาร่าเริง ก็จะประหลาดไปหน่อยนะ แต่แน่นอนว่าถ้าจัดเรียกกระจกที่พื้น ก็จะทำให้ตัวแบบเองต้องเอนหน้าให้สะท้อนพอดีด้วย

ไม่ใช่ตรงๆเป็นแบบมุมงัดก็จะไม่สวย แล้วก็อย่างที่บอกไป ระวังเศษกระจกด้วยเพราะอาจจะมีเศษอื่นๆใกล้กระจกที่เราจัดเรียงแล้วบาดมือตัวแบบเข้าให้ สุดท้ายก็เช่นเดิม ตากล้องก็ต้องก้มถ่ายเฉียงๆโดยไม่ให้ติดตัวเอง ตรงจุดนี้ต้องระวังเรื่องการจัดกรอบภาพหน่อย อย่าเจาะเกินไป และอย่าไกลเกินไป มันจะมีระยะพอดีกับเศษและตัวแบบที่พอเหมาะ

สนับสนุนเรื่องราวโดย  เว็บพนันบอลฝากขั้นต่ำ 100